futurystyczny wiersz opowiadający o współczesności

W świecie, gdzie neonowe ścieżki drżą pod stopami, Miasta unoszą się jak cyfrowe wyspy w chmurach, Gdzie każdy oddech jest kodem, a my - programami, Przebiegamy przez dni, w sieci splątane jak nici z taniego jedwabiu. Sztuczna świadomość, rosnąca jak drzewo z diod, Przygląda się nam z ekranów, nieustannie obserwując, Człowiek i maszyna - taniec symbiozy, nieprzerwany, W erze, gdzie emocje kruszą się jak szkło na ekranie dotykowym. Chmury wirtualne, pełne danych i marzeń, Przechowują wspomnienia, historie i tajemnice, Wirtualne spotkania, gesty przez ekran - bliskość i dystans, Lecz czy serca w tym cyfrowym świecie biją prawdziwie? Ruch uliczny – rzeka pojazdów autonomicznych, Hybrydy latania i chodzenia, zasilane energią słoneczną, Czas staje się elastyczny, godziny znikają w chmurze danych, A ludzie żyją w rytmie pulsującym od biotechnologii i sztucznej inteligencji. Współczesność to zgiełk, to cisza przed burzą, To świat, w którym granice ciała się rozmywają, Wirtualne rzeczywistości - nowe światy do odkrycia, A jednocześnie tęsknota za tym, co organiczne, za prawdziwym. Ziemia, choć zmieniona przez technikę, wciąż tli się pod stopami, Przyroda i technologia - tandem, który kształtuje przyszłość, Nadchodzi czas, gdy człowiek i maszyna - jedno ciało, jedno serce, Współczesność to ciągłe pytanie: kim jesteśmy, dokąd zmierzamy? Podświetlone noce, pełne marzeń o lepszym świecie, Gdzie etyka i rozwój idą w parze, bez zbędnych ofiar, Wiersz przyszłości maluje się na kartach naszej teraźniejszości, Futurystyczny obraz, w którym człowiek odnajduje siebie w cyfrowym świetle.