Depresja

Depresja, mój wieczny towarzysz, Tobie oddałam cały swój czas, Wybrałam ciemność, zamknięcie w sobie, Bo w środku duszę ranił ból. Znikąd nie dochodzi już radość I wciąż pojawia się bezradność, Nie chce mi żyć, nie chce mi istnieć, Zawisłam gdzieś poza podstawą bytu. Nie potrafię się uwolnić od cierpienia, Choć pragnę walczyć i rzucać wyzwanie. Nie wiem, jak to zrobić, jak żyć, Kiedy zmowa ciszy mnie otacza wciąż. Tak trudno uwierzyć, że mozliwe jest szczęście, Kiedy lęk i beznadzieja są codziennością. Próbuję wstać, dwa razy upadłam, Jakbym szukał wciąż wyjścia z labiryntu. Czy ktoś mnie zrozumie i mnie usłyszy, Czy ktoś da mi rękę, potrafi wyrwać, Złożyć w całkiem nowy świat, Gdzie uśmiech będzie witał mnie na każdym kroku? Pozostaję tu, w cieniu bólu, Szukając dostępu do swego wnętrza, Nie jestem sama, choć samotność dręczy, Wciąż miłość zniknie, jak niespełniona żądza.