Śmierć jest prosta, śmierć jest cięzka

Śmierć jest prosta - tak mówi się czasem, Lecz każdy z nas wie, że to droga skomplikowana. Ciągnie ona się przez całe życie, I czasem pojawia znikąd w jednej chwili. Śmierć jest prosta, ale co czyni ją tak trudną? To nie tylko końcowe ustanie tętna, To odbicie nas samych w oczach innych, To strach przed nicością, przed niebytem. Śmierć jest ciężka, bo zabiera nas z tego świata, Znów stajemy przed posępną granicą, Zawartej w kręgu ludzkiej egzystencji, Odmierzonej dla każdego z nas inaczej. Czy możemy jej uniknąć? Przez lęki i nadzieję, Przez dodatkowe chwile i dystans, Przez samorealizację i pozytywne myślenie, Przez bunt, czyli desperacki wściekły taniec. W końcu jednak przegrywamy, i to w każdym przypadku, Nie ma wyjścia, nie ma na to sposobu, Śmierć zawsze będzie końcem naszej drogi, Początkiem nowej, nieznanej nam rzeczywistości. Śmierć jest prosta, ale trudna dla nas samych, Dla tych, którzy zostają i smutek noszą, Bo nigdy już nie wrócimy jako ci, którzy byliśmy, Nie pozostawiając nic oprócz swych uczuć i marzeń. Ale może w tym właśnie tkwi istota, sens, Żeby brać z życia to, co najlepsze, I dawać z siebie wszystko, co tylko możemy, By na koniec, gdy zgaśnie nasze życie, bez wstydu spojrzeć w oczy śmierci.