Bajka o akceptacji

Pewnego dnia w lesie zamieszkał mały zając o nieco innym wyglądzie niż reszta jego rodziny. Miał dłuższe uszy, bardziej wystające kły i krótszy ogon. Był inny, ale nie wiedział dlaczego. Zaczął błąkać się po lesie w poszukiwaniu przyjaciół, lecz wszyscy go unikali. Nie chcieli mieć nic wspólnego z dziwnym zającem. Zanosiło się na to, że zając będzie sam na zawsze. Jednak pewnego dnia spotkał on niezwykłego znajomego - lisa, który był tak samo inny jak on. Miał jasnoróżową sierść i zielone oczy. Lis tak jak zając miał problem z zaakceptowaniem przez innych zwierząt w lesie. Swobodnie przemawiając do zająca, zapytał: "Dlaczego jesteśmy inni? Czemu nas nie akceptują?". Zając nie odpowiedział od razu, ale po chwili zastanowienia powiedział: "Może jest to po to, byśmy mogli być razem. Gdybyśmy byli tacy sami, nigdy nie mielibyśmy się spotkać i nie bylibyśmy teraz razem". Zając i lis zaczął spędzać razem czas. Odwiedzali nawzajem swoje podgrodzia, gdzie rozmawiali, opowiadali o sobie i dzielili się swoimi marzeniami. Stopniowo okoliczne zwierzęta zaczęły zauważać, że zając i lis nie są inni, ale po prostu wyjątkowi i unikalni. Postanowili ich zaakceptować i wkrótce zając i lis zostali najbliższymi przyjaciółmi we wszystkim, co robili. Dzięki swojemu uczuciu do dalszej przyjaźni i wzajemnej akceptacji, zając i lis znaleźli w końcu miejsce, w którym czuli się szczęśliwi i kochani. A les stał się bardziej zróżnicowanym i śmierdzącym miejscem, które zawsze będzie zamieszkane przez wyjątkowych, niebotycznych i niezwykłych zwierząt, które szanują różnorodność i jednoczą się w imię zrozumienia i harmonii.